• Patron Szkoły

        • Edmund Bojanowski - wielki patriota i literat, świecki apostoł polskiego ludu, to postać,
          która ciągle fascynuje wielu młodych ludzi. Idea bezinteresownej służby bliźniemu,
          którą kierował się przez całe życie, może stanowić lekarstwo na wiele bolączek naszej rzeczywistości.
          Świadczy o tym zaliczenie Edmunda Bojanowskiego, przez Jana Pawła II - Papieża Polaka,
          w dniu 13 czerwca 1999 roku, w poczet błogosławionych.

          Edmund Bojanowski urodził się 14 listopada 1814 roku w ziemiańskiej rodzinie polskiej
          o głębokiej religijności i patriotycznych tradycjach. Studiował na Uniwersytetach
          we Wrocławiu i Berlinie. W tym czasie największą jego pasją była historia i literatura.
          Rozwijając swój talent pisał między innymi artykuły o polskich zabytkach, tłumaczył wiersze liryczne,
          pieśni serbskie i czeskie. świat literatury i sztuki pomagał mu odkrywać ducha narodowego.

          Prowadząc własne wydawnictwo, zdobywał fundusze na działalność społeczną. 
          Niestety, poważna choroba płuc zmusiła go do przerwania studiów.
          Z młodzieńczych zainteresowań literaturą , historią i filozofią zrodziła się 
          działalność społeczna Edmunda, zmierzająca do moralnego i kulturalnego odnowienia 
          narodu polskiego żyjącego w podzielonej przez zaborców Ojczyźnie, dręczonego przez 
          epidemie i cierpiącego niedostatek.

          Wrażliwy na cierpienie bliźniego, postanowił całkowicie poświęcić się poprawie warunków 
          życia ludzi z najuboższych warstw społecznych, a szczególnie dzieci, które były najbardziej zaniedbane. 
          Podczas epidemii cholery, która nawiedziła Wielkopolskę, w 1849 roku założył Dom Miłosierdzia,
          w którym roztoczył opiekę nad sierotami. Starał się zapewnić tym dzieciom jak najlepsze warunki rozwoju,
          aby sieroctwo nie miało negatywnego wpływu na ich dalsze życie.

          W wychowaniu dzieci kładł szczególny nacisk na stronę moralną, religijną i patriotyczną.
          W tym celu podejmował wiele inicjatyw. Tworzył między innymi czytelnie oraz ochronki
          dla dzieci wiejskich i robotniczych, a także lecznicze.

          Do posługi miłości pozyskał młode wiejskie dziewczęta i dla nich w dniu 3 maja 1850 roku założył 
          Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny.
          Był wspaniałym wychowawcą, zatroskanym o służbę bliźniemu i ochronę najwyższych wartości.
          Otrzymany po rodzicach spadek przeznaczył na pomoc najbardziej pokrzywdzonym i potrzebującym. 
          Wkrótce jednak doszedł do przekonania, że samą pomocą niematerialną nie uratuje ludzi. 

          Pisał: "Trzeba dotknąć nędzy. Trzeba ofiarować samego siebie tym wszystkim, którzy nas potrzebują".

          W trosce o chorych Edmund nie miał żadnych osobistych względów. Pochodzenie, wyznanie,
          a nawet prowadzenie moralne nie odgrywały tu żadnej roli. Każdy potrzebujący był dla niego bratem.
          Osobiście odwiedzał ludzi, którzy sami już nie mogli sobie pomóc.
          Całym sercem oddany służbie bliźniemu, nie zważał na swoje zdrowie, dlatego spalił się bardzo szybko.

          Zmarł 7 sierpnia 1871 roku.
          Jego grób znajduje się w Domu Generalnym Sióstr Służebniczek Wielkopolskich w Lubaniu koło Poznania.
          To co najbardziej zachwyca i pociąga ludzi naszych czasów w postawie Edmunda Bojanowskiego, to pogoda ducha,
          entuzjazm i radość. Mają one źródło w głębokiej wierze w Bożą Opatrzność oraz wypływającej 
          z wiary pokorze i prostocie serca.

          W czasach kryzysu autorytetów i szybko postępującej laicyzacji życia społecznego, 
          w których przyszło nam żyć, na Patrona naszej szkoły, wybraliśmy człowieka,
          który całkowicie oddał się bezinteresownej posłudze najmniejszym i najsłabszym;
          pokrzywdzonym i najbardziej potrzebującym i do tej posługi potrafił pozyskiwać innych.